09:00 – 12:00 (Προβλεπόμενος χρόνος: 3 ώρες)
Συλλογιστική: Μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς ξεκινά με τη φιλοσοφία ότι κάθε άτομο, το καθένα με τα δικαιώματα και τις ευθύνες του, ανήκει στη ζωή της κοινότητας, διαδραματίζει ενεργό ρόλο και αισθάνεται ότι έχει αξία, είναι ασφαλές, συνδέεται και το φροντίζουν (Schffner & Buswell, 1996, Ηνωμένα Έθνη, 1996). Μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς προωθεί μια «ουσιαστική συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία σε όλη τους την ποικιλομορφία, την προώθηση και την ενσωμάτωση των δικαιωμάτων τους στο έργο του Οργανισμού, την ανάπτυξη προγραμμάτων ειδικών για την αναπηρία και την εξέταση προοπτικών που σχετίζονται με την αναπηρία, σύμφωνα με τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία» (Ηνωμένα Έθνη, 2020, σ. 10)
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη (2020):
Η ένταξη των ατόμων με αναπηρία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της βιώσιμης ανάπτυξης και της ειρήνης και ασφάλειας. Είναι επίσης βασικό στοιχείο στην υπόσχεση της Ατζέντας για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του 2030 να μην αφήσει κανέναν πίσω. Η δέσμευση για την προάσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία δεν είναι μόνο ζήτημα δικαιοσύνης. είναι μια επένδυση σε ένα κοινό μέλλον. Ωστόσο, τα άτομα με ειδικές ανάγκες εξακολουθούν να είναι μεταξύ εκείνων που αποκλείονται περισσότερο, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης στην εκπαίδευση, των υπηρεσιών υγείας και της απασχόλησης, καθώς και της συμμετοχής σε πολιτικές αποφάσεις. Αντιπροσωπεύουν μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων που έχουν διαφορετικές αναπηρίες και απαιτήσεις υποστήριξης και αντιμετωπίζουν σημαντικά εμπόδια στην άσκηση των δικαιωμάτων τους καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής. Ορισμένες ομάδες αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερη περιθωριοποίηση, γιαΗ υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την παραγωγή της παρούσας έκδοσης δεν συνιστά αποδοχή του περιεχομένου, το οποίο αντανακλά τις απόψεις μόνον των δημιουργών, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για οποιαδήποτε χρήση των πληροφοριών που εμπεριέχονται σε αυτό.
παράδειγμα γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένα άτομα με αναπηρία, κωφοί και άτομα με νοητική και ψυχοκοινωνική αναπηρία, και είναι πιο πιθανό να αποκλειστούν από υπηρεσίες, να τοποθετηθούν σε ιδρύματα και να βιώσουν υψηλότερα ποσοστά βίας, παραμέληση και κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής και της φυλετικής βίας. (σ. 7)
Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το πρώτο μοντέλο στοχεύει στην ανάπτυξη και επέκταση των δεξιοτήτων για την κατανόηση του εξορθολογισμού μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς και της σημασίας που έχει αυτό για την επιτυχία και την ευημερία των ατόμων με Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος.
